Ayn Zeliha

Hz. İbrahim'in bir çok hikayesi vardır ve bu hikayelerin bir çoğunda unutulan eksik kalan unutulmuş bir kadın var Zeliha.

Nemrudun kızı Zeliha, Türk halk kültüründe yer alan bir efsanedir, bu efsaneye göre, Nemrut adında zalim bir kralın kızı olan Zeliha, Hz. İbrahim’e aşık olur ancak babası, Hz. İbrahim’i ateşe atmak isteyince, Zeliha Hz. İbrahim’i kurtarmak için babasına karşı gelir.

Zeliha Nemrudun üvey kızıdır, Hz İbrahim' e Aşık çok güzel bir kadın olduğu yazılmıştır. Bir zaman sonra olaylar büyür, Nemrudun Hz. İbrahim'i mancınık ile ateşe fırlattığının haberi duyulunca Zeliha dayanamaz ve kendini sokaklara atar, dayanamaz bu acıya.

Zeliha, Hz. İbrahim’in ateşlerde yanıp tutuştuğunu düşünür ve bu düşünce onu divane gibi bir sağa bir sola savurur, Hz İbrahim'i yakan ateşin yanına gelir ama yaklaşamaz bir adım daha atamaz, artık kendiside yanıp kül olmaya başlamıştır, Hz. İbrahim’in içine atıldığı ateş bir anda tek bir yerde yakılmamıştır, bir çok yerde ateşler yakılıp en büyük yangına dönüşen  ateşe atıldığı söylenmektedir.

Zeliha sokak, sokak  deli divane dolaşırken o ateşlerden birine denk gelir ve İbrahim’i yakan ateş bu mu? Diye sorar ve bu ateşin içine düşer. Zeliha'da bu ateşin içinde kül olur, yanar, kavrulur adı göğe yükselen dumanlar gibi arşa yükselir.

Şimdilerde Urfa'da Zeliha'nın aşkının ölümsüzleştiği yerde bir göl var adına Ayn Zeliha diyorlar yani Zeliha’nın gözü  rivayet odur ki Zeliha’nın yangını o kadar dehşet vericiydi ki yine bu yangını söndüren onun göz yaşlarıydı.

Biz onu Nemrudun kızı sıfatı ile değil de onu Zeliha diye anılmalıyız öyle hatırlayalım bu büyük aşk ve adanmışlığı Nemrudun kızı sıfatı ile değil kendi adı ile anılmayı hak ediyor.

Ozan Nemrudun kızı yandırdı bizi derken buradaki teslimiyeti aşkı anlatıyordu aslında bence hepimiz durup bakalım da aşıklık neymiş yangın neymiş Zeliha’dan öğrenelim.

Nemrudun kızı efsanesi, Türk halk edebiyatında çeşitli şekillerde işlenmiştir. Efsane, ağıt, destan, hikaye, türkü, şiir gibi türlerde anlatılmıştır. Efsanenin en bilinen anlatımı ise Yunus Emre’nin “Nemrudun Kızı” adlı şiiridir. Bu şiirde Yunus Emre, Zeliha’nın Hz. İbrahim’e olan aşkını ve fedakarlığını dile getirir.

Şiirin bazı dizeleri şöyle;

"Nemrudun kızı Zeliha / Aşık oldu İbrahim’e / Babasına karşı geldi / Atıldı ateş demine

Ateş yaktı Nemrut canı / Yakmadı Zeliha canı / Gül bahçesi oldu canı / Dolaştı İbrahim gani

Yunus Emre der gerçek / Aşkın ile yanarsak / Ateş bizi yakmaz Hak / Yolunda kurban olursak"

Ufak bir alıntıyıda şuraya iliştirelim...

Hayat her zaman mı bu kadar zor, yoksa sadece büyük adam olunca mı?

Bu Hep Böyle.

Düştük bir esmerin eline,

Ne sevdiği belli, ne sevmediği.

Akşam olmaz, saatler bana inat,

Ne mümkün, bu akşam omzunda uyumak.

Kalbinin en kuytu köşesinde olmamak mı?

Beni bu hallere düşüren.

Sebebini bilmediğim ama hissettiğim
Unutup, unutup aklıma getirdiklerin mi ?

Bir şeyler var, eksik gözlerinde 

Az biraz bakınca fark ettiğim, 

Sebebini bilmediğim ama hissettiğim

Unutup, unutup aklıma getirdiğin.

Oysa ben sana şiirler yazıyorum. 

Sen alelade bir adam sanıyorsun.

Oysa ben sana gurursuzca bakıyorum, 

Sen beni alelade bir adam sanıyorsun.

Bazı sabahlar kar yağar benim kalbime,

Buz gibi, iliklerime kadar soğuk uyanırım,

Bir kenara itip elimle kar tanelerini,

Merhaba hayat, merhaba sürpriz dolu sabah.

Wilhelm Heisenberg